به گزارش اسلام آباد خبر ،دکتر امرالله قرائی مقدم؛ جامعه‌شناس، آسیب شناس و مدرس دانشگاه در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛درباره آسیب هایی که تعطیلی جبری مدارس به واسطه شیوع کرونا به نظام آموزشی تحمیل کرده و در این رهگذر معضلات دیگری چون افت آموزشی و ترک تحصیل و جاماندگی از تحصیل به منصه ظهور و بروز رسیده، گفت: در مورد افت تحصیلی و مشخصا آسیب های درسی بنده خیلی خودم را صاحب نظر نمی دانم اما در حیطه آسیب شناسی و از منظر یک آسیب باید از حرافی گذشت و به دنبال راه چاره بود.
وی اضافه کرد: راه چاره جلوگیری از گسترش افت تحصیلی به نظر من این است که دولت و سایر ارگان‌ها و قوای دیگر و همه بخش های و زیربخش هایی که در برابر این آفت یعنی افت تحصیلی موظف هستند تمام تلاش خود را در راستای بازگشایی مدارس معطوف کنند؛ به ویژه اینکه خوشبختانه خبرهای خوبی از مهار و کاهش شهرهای قرمز به گوش می رسد و برعکس تصور همگان گویا پیک جدید کرونا خیلی مهمان جامعه نیست و به زودی زحمت را کم میکند.
این مدرس دانشگاه و صاحب نظر قتل های تعمدی افزود: تمام متولیان امر آموزش باید از هم اکنون به فکر برنامه‌ریزی و تشکیل یک ساختار محکم برای آموزش حضوری باشند؛ البته مفهوم حرف من به این مفهوم نیست که با ساماندهی آموزش حضوری، آموزش مجازی به حال خود رها شود؛ نه! بلکه باید گروهی از متخصصان مجدانه، شبانه روز ساماندهی آموزش مجازی و قدرت بخشی به اپلیکیشن «شاد» را در راس امور کاری خود قرار بدهند تا این اپلیکیشن بتواند در آینده ای نزدیک به یک اپلیکیشن ملی قدرتمند تبدیل شود که حتی به جز مسئله آموزش، سایر حوزه های را هم به هم مربوط کند.
قرایی مقدم در بخش دیگری از اظهاراتش خاطرنشان کرد: در مورد دستاوردهای آموزش حضوری باید بگویم که پژوهشها، آمار، اعداد و ارقام حکایت از وقایع تلخی دارد که شما اهالی مطبوعات و رسانه قطعاً در جریان موارد و معضلاتی مانند افت تحصیلی هستید و مردم هم تا حدودی این اصطلاحات را شنیده اند و متاسفانه قاطبه والدین درک درستی از آن ندارند. بنابراین باید اذعان کرد که در چند وقت اخیر افت تحصیلی و عدم ارتباط برقرار کردن برخی از دانش آموزان و خانواده های آنها به دلایل مختلف از جمله به واسطه نداشتن سواد رسانه‌ای و سواد آموزش مجازی مجبور به ترک تحصیل شده اند.
وی در تکمیل بحث ادامه داد: خیلی جای تاسف است که وضعیت آموزشی ما بخاطر یک بیماری به چنین روزی افتاده باشد. در حالیکه اگر شما دقت کنید در چند دهه گذشته جشن بزرگی را با عنوان ریشه کن کردن بی سوادی در کشور به راه انداختیم. در اوایل انقلاب با هدف ریشه کنی بی سوادی نهضت سوادآموزی به راه انداخته شد و معلمان این سازمان در شهرها و روستاها به آموزش سالمندان پرداختند.با این وجود خیلی جای تاسف است که به جای پیشرفت ما در سالهای اخیر به هر دلیلی گرچه کرونا باشد و این همه محدودیت ایجاد کند، بچه های مان مجبور به ترک تحصیل شوند!
این جامعه شناس پیشکسوت با ورود به بحثی دیگر تصریح کرد: واقعا تاسف برانگیز این است که اغلب افرادی که به ترک تحصیل روی آورده‌اند، دانش آموزان بی بضاعت هستند که از روی ناچاری و به رغم تورم، گرانی و معیشت سخت خانواده ها مجبور شده‌اند کودک کار یاو کودک خیابانی شوند. شما تصور کنید یه کودک مثل فرزند من و شما از صبح تا شب باید زیر فرمان برخی از سوداگران یا به تکدی‌گری یا کیف قاپی و سرقت های خرد بپردازد و در خوش بینانه ترین حالت به بازار کار جذب شود. در حالیکه این بچه برای اینکه بتواند در آینده فردی مفید برای جامعه شود باید از دوران کودکی خود نهایت استفاده را ببرد که بتواند در بزرگسالی از روح و روانی سالم برخوردار شود.
وی در تکمیل این بحث متذکر شد: مصداق تمام بزهکاری هایی که امروز در جامعه رخ میدهد و در صفحه روزنامه ها میخوانید به واسطه عدم برخورداری بزهکاران از روان سالم رقم خورده است که هر یک به دلایلی از جمله اینکه از دوران کودکی در بازار و در کف خیابان ها رها شده‌اند و از هر فردی یک نکته ناشایست فرا گرفتند، در نتیجه وقتی به بزرگسالی نیز می رسند، دلایل بسیار زیادی برای بزهکاری و خلاف دارند و از انجام بزه و خلاف لذت می برند.در حالی که اگر این بزهکاران به موقع در فضای مدرسه قرار می‌گرفتند و با آنکه دانش آموزی بسیار ضعیف و تنبل هم می بودند، قطعاً در بزرگسالی فردی مفیدی برای جامعه محسوب می شدند.
وی در ادامه یادآور شد: با این وجود من از تمام مسائلی که بارها گفته شده پرهیز می کنم و فقط جان کلام من این است که به دولتمردان و سایر متولیانی که در امر آموزش فعال هستند و هر کسی که کوچکترین دلبستگی به فرهنگ و آموزش دارد و دلش برای این آب و خاک و فرزندان معصومان می سوزد، میگویم که به اندازه خود تلاش کنند تا هر چه زودتر آموزش حضوری و بازگشایی مجدد مدارس محقق شود که تنها از این طریق می توان از وقوع یک فاجعه بزرگتر جلوگیری کرد.
این آسیب شناس با یادآوری نکته ای تصریح کرد: در آموزش حضوری معلم، مربیان تربیتی، مدیر یا معاون مدرسه با کوچکترین رفتاری که از یک دانش آموز می‌بینند، می‌توانند به وجود یک مشکل در وجود دانش آموزی پی ببرند و این مشکلات را به خانواده وی منتقل کرده و یا خود را در مدارس در جهت رفع آن بکوشند؛ تنها در این صورت است که در کنار «آموزش»، «پرورش» هم محقق می شود و مسئله تربیت اتفاق می افتد در حالی که آموزش مجازی کاملاً از مقوله پرورش و تربیت دور افتاده است و امروزه روز مسئله پرورش اهمیتی کمتر از آموزش ندارد. بنابراین برای رشد و بالندگی یک فرد دوبال تعلیم و تربیت یا همان آموزش و پرورش لازم است که از ابتدای تمدن بشری تمام کشورها، حکام و تمدن ها با همطرازی و تقارن این دو توجه لازم را مبذول داشته اند. اما به هر دلیلی که بین این دو شکاف و فاصله افتاده تمدن ها با مشکل مواجه می شوند.
قرایی مقدم در خاتمه اظهاراتش گفت: اگر مدارس کماکان با آموزش مجازی پیش بروند بی تردید دانش آموزان نمی توانند مهارت های زندگی را کسی کنند و افرادی خجالتی، کم رو و به اصطلاح بی سروزبان بار خواهند آمد؛ چرا که تمام این مهارت ها به گونه ای زیرمجموعه پرورش است که یک دانش آموز تنها می تواند در محیط مدرسه و در حشر ونشر و مجاورت با همسن و همکلاس های خود فرا بگیرد. با این وجود باید تمام آحاد جامعه برای نجات فرهنگ و تمدن عظیم کشور به مدارس توجهی ویژه کنند و ترتیبی اتخاذ دهند که چراغ های مدارس تحت هر شرایطی روشن بماند.
انتهای پیام/