مرگ تدریجی نمایش‌های آیینی و سنتی با دولتی کردن فرهنگ

کد خبر: 307558
|
14:23 - 1400/09/21
نسخه چاپی
مرگ تدریجی نمایش‌های آیینی و سنتی با دولتی کردن فرهنگ
مرگ تدریجی نمایش‌های آیینی و سنتی با دولتی کردن فرهنگ : اختتامیه بیستمین جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی امروز در حالی برگزار می‌شود که سال هاست با دولتی کردن سیاست گذاری‌های فرهنگی، این نمایش‌های اصیل مردمی، به فراموشی سپرده شده‌اند. شبکه اطلاع رسانی راه دانا

به گزارش اسلام آباد خبر ،به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ بیستمین جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی به دبیری داود فتحعلی بیگی امروز یکشنبه 21 آذرماه به ایستگاه پایانی خود می رسد و اختتامیه این جشنواره با حضور محمد مهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در تالار وحدت برگزار خواهد شد.

جشنواره ای که در مظلومیتی فراگیر چه در سطح جامعه و چه در جایگاه مدیریتی وزارتخانه قرار دارد؛ البته وقتی صحبت از نمایش های آیینی و سنتی به میان کشیده می شود، به خصوص در زمان افتتاحیه ها و اختتامیه های این جشنواره ها، همه از تئاتری ها، مدیران و وزیران خود را مدافع و طرفدار این هنر بومی قلمداد می کنند و به محض اتمام ایام جشنواره، همه چیز به گرد فراموشی سپرده خواهد شد.

داستان این فراموشی به سال ها پیش برمی گردد؛ مردم ایران از سال ها پیش با شاهنامه خوانی، سیاه بازی، نمایش های تخت حوضی، خیمه شب بازی و تعزیه تمامی آیین های سنتی مذهبی خود را در قالب نمایش و در کوچه پس کوچه ها و محله های شهرها، به اجرا می گذاشتند و همواره با استقبال عموم مردم مواجه می شدند؛ چون جنس و محتوای این نوع نمایش ها عموما بازنمایی مشکلات روز جامعه، شادی ها و غم های مردم بود و مرد و زن و پیر و جوان، خواسته ها و آمال و آرزوهای خود را با این نمایش ها دست یافتنی تر می دیدند.

با ساختارمند شدن فرهنگ عمومی جامعه زیر لوای دولت و رفتن به سمت سیاست گذاری، آیین نامه، بودجه ریزی، آموزش و دانشگاهی شدن نمایش و تئاتر، کم کم سهم مردم از اجرا و اداره نمایش های آیینی و سنتی به تدریج حذف و تئاتر و نمایش ملی در اولویت دولت قرار گرفت.

اصالت دادن به فرهنگ دولتی و حذف تدریجی مردم از اداره فرهنگ، آسیبی مهم در حوزه فرهنگ عمومی کشور به شمار می آید؛ نمایشی که ریشه های آن در سنت، مذهب و جان تک تک ایرانی ها قرار داشت، جای خود را به سیاست گذاری های دولتی و تئاتر دانشگاهی سپرد.

ایران سرزمینی وسیع با زبان ها، گویش ها و لهجه های گوناگون کردی، ترکی، بلوچی، لری و ... است که هر کدام از آنها آیین ها، سنت ها، لباس، موسیقی و داستان ها و روایتهای مخصوص به خود را دارند که همه آنها در همین نمایش های آیینی و سنتی به تبلور و بلوغ می رسید که اهمیت ندادن به همه این سنت ها و رفتن به سمت یک رنگ شدن و تک زبانی، آسیبی جدی به اصل این نمایش ها وارد کرد؛ مشکل و معظلی که حالا پس از سال ها ریشه دوانیده و نمایش های اصیل ایرانی را به جشنواره ای چند روزه مبدل کرده است.

انتهای پیام/

    پربازدیدترین ها