به گزارش اسلام آباد خبر ،اشتراک
به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ کوروش زارعی، پیشکسوت، بازیگر و کارگردان تئاتر دیروز در حکمی دبیر چهل و یکمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر شد؛ جشنواره ای که به گفته بسیاری به مانند سینما «ویترین تئاتر کشور» به شمار می آید.
اینکه انتصاب کوروش زارعی برای این پست بر اساس چه متر و معیاری بوده و آیا انتخاب درستی بوده یا خیر، هدف نگارنده برای نوشتن این سطور نیست؛ بلکه هدف، یادآوری و مرور کوتاه اتفاقاتی است که در عالم تئاتر کشور اتفاق می افتد که شاید نماد بیرونی آن را بتوان در جشنواره تئاتر فجر شاهد بود.
در گذشته ای نه چندان دور به دلیل اینکه گروه های تئاتری در شهرستان هیچ محفل خاصی برای دیده شدن و مطرح شدن نداشتند (هر چند هنوز هم ندارند) تنها دل خوشی آنها حضور در جشنواره تئاتر فجر بود؛ جشنواره ای که به سبب حضور در آن باعث می شد تا برخی از استعدادهای جوان تئاتری توسط کارگردان ها و اساتید حاضر در این فستیوال شناسایی و کشف شوند.
حتی یکی از دلایل اصلی حضور بسیاری از گروه های تئاتری در این جشنواره، تضمین برای اجراهای عمومی بعد از جشنواره بود؛ اجراهایی که پیش از جشنواره نیز وجود داشت و شرکت در جشنواره باعث تداوم آنها می شد.
در مقطعی حضور گروه های بین المللی تئاتری در این جشنواره علاوه بر نمایش به روز آثار خارجی برای گروه های ایرانی، بستری برای آشنایی و تعاملات تئاتری گروه های ایرانی با کشورهای دیگر را فراهم می کرد تا از این طریق به فستیوال های خارجی راه پیدا کنند که همه این موارد در سال های اخیر کم رنگ و گاها به دست فراموشی سپرده شده اند.
نبودن سند و چشم اندازی برای تئاتر کشور باعث شده تا هر دولتی بر اساس اولویت ها (بخوانید سلیقه ها) و ملاک های خود برخی مسائل تئاتر را جدی و به برخی بها ندهد و بودجه اندک سالهای اداره کل هنرهای نمایشی نیز بهانه خوبی برای همه ادوار مدیرانی است که بر این منصب نشسته اند و تصمیم گیران این هنر نمایشی بوده اند.
همین اولویت بودن سلیقه های شخصی بر سیاست گذاری های دقیق و تخصصی در انتخاب دبیران تئاتر جشنواره فجر نیز سایه انداخته و به خاطر همین به جای آقای زارعی عزیز، هر کس دیگری نیز در این جایگاه قرار گیرد، وقتی ریل گذاری جشنواره در مسیر مشخص و معینی قرار ندارد، خواه نا خواه این قطار جشنواره به مقصد معلومی نخواهد رسید؛ قطاری که سال هاست از ریل خود خارج شده است!
انتهای پیام/