پول زور یا هزینه ارائه خدمات؟!

در بسیاری از مناطق گردشگر پذیر، عده ای راه را بر توریستها می بندند و این راهگشایی منوط به پرداخت  مبلغی به عنوان عوارضی است؛ این شرایط در حالی بوده که در مواردی حتی یک تابلو نصب نشده و گرشگران از ابتدایی ترین خدمات نظیر سرویس های بهداشتی نیز محروم هستند.

عکس تزئینی است

دهیارها پاسخگو باشند!

فیاضی، مدیر کل دفتر همکاری و توافق های ملی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با اشاره به اینکه یک هزار و 100 روستای گردشگری در کشور داریم، گفت: ما به طور رایگان به افرادی که درصدد بهره برداری از ظرفیت های روستایی هستند پروانه بهره برداری اعطا می کنیم.

وی افزود: در چنین مواقعی حتما زیر ساخت هایی نیز وجود دارد بنابراین شورای روستاها برای تعیین عوارض باید به نتیجه برسد؛ در حال حاضر نیز که چنین شرایطی ایجاد شده باید از دهیار درباره ارائه خدمات روستاها پرسید.

این وجوه دریافتی، عوارض نیست بلکه بهای خدمات است

جعفرکریمی، مدیر کل دفتر هماهنگی عمرانی و خدمات روستایی با اشاره به اینکه این وجوه دریافتی، عوارض نیست بلکه بهای خدمات است، گفت:  دهیاری ها باید هزینه هایی را که برای مدیریت پسماند، مدیریت پارکینگ و هزینه هایی که گردشگران ایجاد می کنند شناسایی کنند که بعد از تائید شورای روستا، بخشداری و فرمانداری صحت آن را بررسی خواهد کرد.

پیگیری هزینه های دریافتی در روستا

کلیوند، رئیس کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس شورای اسلامی نیز گفت: در چنین مواردی هماهنگی هایی با مسئولان رده های بالاتر انجام می شود اگر این موارد مصداق داشته باشد بررسی و مکاتبه ای با وزارت کشور انجام می شود تا فرمانداری و بخشداری روستاهایی که در فضای هزینه ای هستند نسبت به ارائه خدمت خود گزارش دهند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی مرصاد، اگرچه گردشگری چندسالی است جنبه دانشگاهی پیدا کرده اما نگاه اقتصادی به آن نباید موجب نقره داغ کردن گردشگران باشد؛ گردشگرانی که حتی در بسیاری از موارد از پیش پا افتاده ترین خدمات محروم مانده اند.