به گزارشاسلام آباد خبر؛ به نقل ازسایت خبری ثامن؛"من اهلشیشلیگو کباب هستم و شفاف هم می گویم که بانانوپنیرنمی توانم کار کنم" نظر فرماندار دولت یازدهم است که اعتقاد دارد باید شیشلیگ و غذای گران قیمت بخورد تا بر مردمی که با نان و پنیر و گاهی بدون آن از مرز و میهن و ناموس دفاع کردند مدیریت کند.
اشراف گرایی و زندگی ها پر تجمل از برخی مدیران در دولت کارگزاران شروع شد و به دیگر مدیران از این طیف به ارث رسید در گذشته برای حفظ ظاهر هم که شده این تجمل گرایی که از جیب بیت المال صرف می شد مخفی نگه داشته می شد و امروز این تجملات به جایی رسیده که با افتخار علنی می شود و آن را حق خود از انقلاب می دانند انقلابی که سهم پا برهنگان بوده حالا عده ای مدعی آن شدند تا از سفره انقلاب که با نان خشک به پیروزی رسیده لقمه ای شیشلیگ بردارند!
امام خمینی(ره) آن پیر سفر کرده روشن ضمیر چه زیبا فرمود: "جنگ یک نعمت بود" نعمتی که درس ها برای گفت دارد و چه مدبرانه رهبر معظم انقلاب فرمود :"این جنگ، حقیقتاً یک گنج است؛ یک گنج حقیقى است که تمام شدنى هم نیست."
جنگ تحمیلی که برای تاریخ درس زندگی، مدیریت، غیرت و مردانگی است در بدترین شرایط اقتصادی به نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران تحمیل شد اما مردان و زنانی جنگ تحمیلی را مدیریت کردند که علاوه بر گلوله و ترکش در سنگرهای خاکی تنها لقمه ای نان سهم آنها از بخور بخور انقلاب بود.
در جبهه برای خورد و خوراک رزمندگان دو وضعیت وجود داشت حین عملیات ،یا در عقبه ها و خطوط پدافند ی ،در حین عملیات در شرایط خوب، بیشتر انواع کنسرو و آجیل و آب های کیسه ای و نان های خشک نازک سهم رزمندگان بود ، اما در غیراز عملیات در عقبه ها معمولا ظهر ها غذای گرم حتی برنج با یکی از خورشت ها ی قیمه و قرمه ، لوبیا پلو ، ماکارونی ، شب ها هم حاضری و گاهی چایی و میوه هم بود که بیشتر کمک های مردمی بود.
همه این ها در شرایط خوب قسمت رزمندگان در جبهه ها بود همیشه هم شرایط به این گونه نبود یکی از رزمندگان دفاع مقدس نقل می کند: چند ماه از بس نان و پنیر خورده بودیم یکی از دوستان به شوخی می گفت شصت دستمان پهن تر شده است در این شرایط خبر رسید کشتی حامل برنج در خلیج فارس که به سمت ایران حرکت می کرد مورد هدف دشمن قرار گرفته است رزمندگان به شوخی می گفتند کاش کشتی حامل پنیر مورد هدف قرار می گرفت.
این بود روحیه رزمندگانی که با نان و پنیر و در شرایط سخت با دشمن تا دندان مسلح مبارزه کردند و هیچ ادعایی نداشتند و امروز هم هستند مردانی که بدون سهم خواهی و ادعا با پوشیدن لباس رزم هنوز هم همان راه و هدف را ادامه می دهند و شاید این بار غریبانه تر؛ مردانی برایشان مهم نیست ناموس اهل بیت در کجای دنیا قرار دارد و مرزهای جغرافیایی برایشان خط های روی نقشه ای هستند که سهم کسی نیست.
انتهای پیام/
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد