به گزارشاسلام آباد خبر، به نقل از مرصاد،
یادداشت- مهدی خانعلی‌زاده/ در بحبوحه معرکه عاشورا، هر سربازی که به میدان می‌رود، خودش را با نام و نشان پدر یا قبلیه اش معرفی می‌کند و از دستاوردهای شخصی‌اش سخن می‌گوید.
در این میان، "ابن جناده" به میدان می‌رود و فریاد می‌زند که من مستقل نیستم؛ من وابسته‌ام؛ وابسته حسینم: "امیری حسین و نعم الامیر."
ابراهیم حاتمی‌کیا شب گذشته رجز ابن جناده را در معرکه برج میلاد خواند و فریاد زد که وابسته نظامی است که شهدای مدافع حرم برای تامین امنیت و اقتدارش، جان و مال خود را فدا کردند.
فریاد او بر سر رشیدپور بود اما "فقط" بر سر یک مجری تلویزیونی نبود. حاتمی‌کیا بغض "عباس"هایی را که با تراکتور رفتند و بی‌تراکتور برگشتند، بر سر تمسخرکنندگانی که حقوق و دستمزد را عامل حضور آنان در جنگ می نامند، فریاد زد.
در میان حق و باطل ایستادن، نامش اعتدال نیست." به وقت شام" می‌تواند از نظر من و شما و دیگران از لحاظ خوب یا بد بودن یک فیلم قضاوت شود اما حالا تبدیل به یک معیار شده است؛ معیاری برای وابستگی یا استقلال؛ وابستگی به شرف و انسانیت یا استقلال از اینها.